وی می افزاید: «چنین معضلاتی منجر به نابودی اشتراکات وجودی، تهدید معیشت مردم و کاهش منابع درآمد می شوند. در این شرایط واضح است که هیچ کشوری نمی تواند به تنهایی به اجتناب از این خطرات و چالش های جهانی امیدوار باشد.
سازمان همکاری شانگهای (SCO) در ۱۵ ژوئن ۲۰۰۱ در شانگهای (PRC) توسط قزاقستان، چین، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان و ازبکستان تاسیس شد.
پذیرش عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای یکی از مهمترین اتفاقات در عرصه روابط خارجی ایران محسوب میشود. ایران سالها عضو ناظر این سازمان منطقهای بود و با پذیرش عضویت دائم ایران از سوی اعضای آن سیاست خارجی از ظرفیتها و امکانات جدیدی بهره مند میشود.
میرضیایف افزود: «در مواقع بحرانی است که کشورها – بزرگ، متوسط و کوچک – باید بر منافع محدود خود غلبه و بر چنین تعاملی تمرکز کنند، متحد شوند و تلاشها و فرصتهای مشترک را برای مقابله با تهدیدها و چالشهای صلح، امنیت و توسعه پایدار که هر یک از ما را تحت تأثیر قرار میدهد افزایش دهند.»
رئیس جمهوری ازبکستان گفت: تنها یک راه برون رفت از مارپیچ خطرناک مشکلات در دنیای به هم پیوسته ای که ما امروز در آن زندگی می کنیم وجود دارد و آن هم گفت و گوی سازنده و همکاری چند جانبه مبتنی بر در نظر گرفتن و احترام به منافع همه است.
هشت کشور هند، جمهوری قزاقستان، جمهوری خلق چین، قرقیزستان، پاکستان، فدراسیون روسیه، تاجیکستان و ازبکستان عضو سازمان همکاری شانگهای هستند.
در نشست سپتامبر سال ۱۴۰۰ سران سازمان همکاری شانگهای در دوشنبه تصمیم گرفتند روند پذیرش ایران به عضویت کامل سازمان را آغاز کنند.
رئیس جمهوری ازبکستان گفت: این روند بیگانگی متقابل بازگشت اقتصاد جهانی به مسیر قبلی توسعه و احیای زنجیره های تامین جهانی را پیچیده، درگیریهای مسلحانه جاری در بخشهای مختلف جهان، جریانهای تجاری و سرمایهگذاری را بیثبات و مشکلات تضمین امنیت غذایی و انرژی را تشدید میکند.»
چهار کشور افغانستان، بلاروس، جمهوری اسلامی ایران و مغولستان در سازمان همکاری شانگهای دارای وضعیت ناظر و شش کشور شامل جمهوری آذربایجان، جمهوری ارمنستان، پادشاهی کامبوج، جمهوری دموکراتیک فدرال نپال، جمهوری ترکیه و جمهوری دموکراتیک سوسیالیستی سریلانکا شرکای گفت و گوی سازمان همکاری شانگهای هستند.